کسائی مروزی .

یکی از مظاهر و شواهد تشیع در ایران ، شعر هائی است که در باره مذهب شیعه ، در مدح امامان و به ویژه دوازده امام سروده شده است که تشیٌعِ سراینده  و احتمالا" جامعه وی را نشان می دهد .

نوشته اند که کسائی مروزی ( متولد 341 قمری ؟ ) احتمالا" قدیم ترین شاعری ایرانی است که به زبان فارسی در مدح حضرات امامان امام علی (ع) و امام حسین (ع) شعر سروده است . از اوست : 

باد صبا درآمد فردوس گشت صحرا 

آراست بوستان را نیسان به فرش دیبا 

آمد نسیمِ سنبل، با مشک و با قرنفُل 

آورد نامة گل باد صبا به صهبا 

دست از جهان بشویم عز و شرف نجویم 

مدح و غزل نگویم، مقتل کنم تقاضا 

میراث مصطفی را فرزند مرتضی را 

مقتول کربلا را تازه کنم تولا 

آن نازش محمد پیغمبر مؤبّد 

آن سید ممجد شمع و چراغ دنیا 

آن میر سر بریده در خاک خوابنیده 

از آب ناچشیده گشته اسیر غوغا 

تنها و دل‌شکسته بر خویشتن گِرسته 

از خان و مان گسسته وز اهل‌بیت آبا 

از شهر خویش رانده وز ملک برفشانده 

مولی ذلیل مانده بر تخت ملک مولی 

مجروح خیره گشته ایام تیره گشته 

بدخواه چیره گشته بی‌رحم و بی‌محابا 

بی‌شرم شمر کافر، ملعون سنان ابتر 

لشکر زده برو بر، چون حاجیان بطحا 

آن کور بسته مطرد بی‌طوع گشته مرتد 

بر عترت محمد چون ترک غز و یغما 

صفین و بدر و خندق، حجت گرفته با حق 

خیل یزید احمق یک یک به خونش کوشا 

پاکیزه آل‌یاسین گمراه و زار و مسکین 

و ان کینه‌های پیشین آن روز گشته پیدا 

آن پنج ماهه کودک، باری چه کرد ویحک 

کز پای تا به تارک مجروح شد مفاجا 

بیچاره شهربانو مصقول کرده زانو 

بیجاده گشته لؤلؤ بر درد ناشکیبا 

مؤمن چنین تمنّی هرگز کند؟ نگو، نی! 

چونین نکرد مانی، نه هیچ گبر و ترسا 

آن بی‌وفا و غافل، غرّه شده به باطل 

ابلیس‌وار و جاهل، کرده به کفر مبدا 

رفت و گذاشت گیهان، دید آن بزرگ برهان 

وین رازهای پنهان پیدا کنند فردا 

تخم جهان بی‌بر این است و زین فزون‌تر 

کهتر عدوی مهتر نادان عدوی دانا 

بر مقتل ای کسایی برهان همی نمایی 

گر هم بر این بپایی بی‌خار گشت خرما 

مؤمن درم پذیرد تا شمع دین بمیرد 

ترسا به زر بگیرد، سمّ خر مسیحا 

تا زنده‌ای چنین کن دل‌های ما حزین کن 

پیوسته آفرین کن بر اهل‌بیت زهرا