عزاداری پاکستانی ها در امریکا

از شگفتی ها یا شاید عبرت های تاریخ ، یکی هم این است که اسپانیائی ها که پنج قرن مسلمان بوده اند باز گشته مسیحی شده اند ! یا ترکیه ای ها که طی همان پنج قرن اوائل اسلام مسیحی بوده اند نه تنها مسلمان شده اند ، بلکه ادعای خلافت اسلامی را هم داشته اند . در مصر نیز مقارن حکومت آل بویه در خاور میانه ، فاطمیون بر سریر قدرت بوده شیعه مذهب بوده اند ؛ و در روز عاشورا عزاداری به پا می داشته اند . 

عزاداری امام حسین (ع) نه تنها منحصر به فارسی زبانان نیست بلکه به این نژاد و آن نژاد ، و این قوم یا آن قوم هم محدود نمی شود . امروز ، جغرافیای تشیع ، حسینی بودن و عزاداری برای آن حضرت ، از اندونزی و مالزی گرفته تا نیویورک را در بر می گیرد .

در زمانهای اولیه در برخی از کشور های اسلامی حتی بیش از امروز عزاداری برای امام حسین یا در واقع در مصیبت حق و انحراف اسلام صورت می گرفته است . 

« حاکمان فاطمی مصر نیز با آنکه با ال بویه رقیب بودند از روش آنان در عزاداری پیروی کردند.تقی الدین مقریزی در این باره می‌نویسد که:

در زمان المعزلدین الله به سال ۳۶۳ (قمری) در کشور مصر تمام فاطمیین و شیعه در روز عاشورا در کنار مقبره ام کلثوم و سیده نفیسه اجتماع نموده و به عزاداری پرداختند و مبلغ بی حساب برای اطعام و عزاداری و شربت مخارج نمودند و به سال ۳۹۶ (قمری) در مصر کلیه بازارها را تعطیل عمومی کردند و ابن مأمون در سال ۵۱۵ (قمری) از موقوفات و صدقات کشور مصر روز عاشورا را تعطیل و روز توزیع صدقات قرار داد. » .

 در زمان وزارت افضل بن بدرالدین در مسجد حسینی قاهره حصیر می گستردند ، افضل خود در صدر مجلس جای می گرفت ، قاضی و داعی نیز در طرف دست راست و در طرف دست چپش می نشستند ٍ شاعران مرثسه هائی را که در عزای امام حسین (ع) سروده بودند می خواندند و مردم به نوحه و صیحه می پرداختند . و نوشته اند که  افضل بدین سان در قلب مردم راه یافت .....

اشعار صاحب بن عباد در مصیبت امام حسین (ع)

گذشته از شعر فارسی و ایرانی ، و صرفنظر از شاعران متعدد عرب ، شاعرانی ایرانی در باره امام حسین (ع) و شهادت آن حضرت سروده اند که یکی از قدیمی ترینشان صاحب بن عباد متولد 324 ق ( 1938 میلادی ) و متوفی 386 ق ، از وزرای ایرانی آل بویه است . یکی از قصاید وی به زبان عربی که ترجمه آن در مقتل خوارزمی آمده است :

خون دوستان محمد نبی جاری شد - باران اشکهای ما فراوان می ریزد

لعنت و نکوهش بی شمار باد - بر دشمنان او در گذشته و آینده

پریشان کنید خود را - در مصائب سختی که بر سر اولادش آمد

پس بشنوید حدیث شهادت را - که چگونه آب را از حسین دریغ داشتند

و در حالیکه او در کربلا مجاهد بود - بر او بخل و ستم ورزیدند

در زمین آتشین سر فرزند پیغمبر را از تنش جدا کردند - امٌا زنده است امام

پا در رکاب و سوار بر اسب - پادر رکاب و سوار بر اسب ، او کشته نمی شود 

آنگاه خطاکاران و بیرحمان بر اهل بیت او تاختند - بشتابید سوی رستگاری تا فرصت باقی است . عجله گنید .

شمر دعی بن البغی شمشیر را بر زمین کوبید در حالیکه می خندید ( قهقهه می زد ) - این خیر است برای پیغمبر و مقبول است .

پس سپاه بنی هند به راه افتاد - در حالیکه یرهای اولاد پیغمبر برگزیده بر سر نیزه هایشان بود

ملائکه آسمان در قتل آنان نوحه بر آوردند و چنان گریستند که از کاسبرگهای گیاهان آب جاری شد .

پس زمان بایستی که بگرید - زیرا که پس از واقعه طف خنده نا رواست .

توجه : خطای احتمالی ما را در نقل ببخشید . اصل منبع در اختیار ما نبوده است . نگاه کنید به « مقتل الحسین » خوارزمی . 

کسائی مروزی .

یکی از مظاهر و شواهد تشیع در ایران ، شعر هائی است که در باره مذهب شیعه ، در مدح امامان و به ویژه دوازده امام سروده شده است که تشیٌعِ سراینده  و احتمالا" جامعه وی را نشان می دهد .

نوشته اند که کسائی مروزی ( متولد 341 قمری ؟ ) احتمالا" قدیم ترین شاعری ایرانی است که به زبان فارسی در مدح حضرات امامان امام علی (ع) و امام حسین (ع) شعر سروده است . از اوست : 

باد صبا درآمد فردوس گشت صحرا 

آراست بوستان را نیسان به فرش دیبا 

آمد نسیمِ سنبل، با مشک و با قرنفُل 

آورد نامة گل باد صبا به صهبا 

دست از جهان بشویم عز و شرف نجویم 

مدح و غزل نگویم، مقتل کنم تقاضا 

میراث مصطفی را فرزند مرتضی را 

مقتول کربلا را تازه کنم تولا 

آن نازش محمد پیغمبر مؤبّد 

آن سید ممجد شمع و چراغ دنیا 

آن میر سر بریده در خاک خوابنیده 

از آب ناچشیده گشته اسیر غوغا 

تنها و دل‌شکسته بر خویشتن گِرسته 

از خان و مان گسسته وز اهل‌بیت آبا 

از شهر خویش رانده وز ملک برفشانده 

مولی ذلیل مانده بر تخت ملک مولی 

مجروح خیره گشته ایام تیره گشته 

بدخواه چیره گشته بی‌رحم و بی‌محابا 

بی‌شرم شمر کافر، ملعون سنان ابتر 

لشکر زده برو بر، چون حاجیان بطحا 

آن کور بسته مطرد بی‌طوع گشته مرتد 

بر عترت محمد چون ترک غز و یغما 

صفین و بدر و خندق، حجت گرفته با حق 

خیل یزید احمق یک یک به خونش کوشا 

پاکیزه آل‌یاسین گمراه و زار و مسکین 

و ان کینه‌های پیشین آن روز گشته پیدا 

آن پنج ماهه کودک، باری چه کرد ویحک 

کز پای تا به تارک مجروح شد مفاجا 

بیچاره شهربانو مصقول کرده زانو 

بیجاده گشته لؤلؤ بر درد ناشکیبا 

مؤمن چنین تمنّی هرگز کند؟ نگو، نی! 

چونین نکرد مانی، نه هیچ گبر و ترسا 

آن بی‌وفا و غافل، غرّه شده به باطل 

ابلیس‌وار و جاهل، کرده به کفر مبدا 

رفت و گذاشت گیهان، دید آن بزرگ برهان 

وین رازهای پنهان پیدا کنند فردا 

تخم جهان بی‌بر این است و زین فزون‌تر 

کهتر عدوی مهتر نادان عدوی دانا 

بر مقتل ای کسایی برهان همی نمایی 

گر هم بر این بپایی بی‌خار گشت خرما 

مؤمن درم پذیرد تا شمع دین بمیرد 

ترسا به زر بگیرد، سمّ خر مسیحا 

تا زنده‌ای چنین کن دل‌های ما حزین کن 

پیوسته آفرین کن بر اهل‌بیت زهرا